Destinasyon Rehberi

Topkapı Sarayı (Türkçe: Topkapı Sarayı), 1465'ten 1853'e kadar Osmanlı Sultanlarının şehirdeki resmi ve birincil ikametgahı olan Türkiye, İstanbul'da bulunan bir saraydır. Saray, devlet etkinlikleri ve kraliyet eğlenceleri için bir mekandı ve bugün önemli bir turistik cazibe merkezidir. Adı, sarayın yakındaki bir kapıdan adını alması nedeniyle doğrudan "Cannongate Sarayı" olarak çevrilir. İlk inşaat, Bizans Konstantinopolis'ini fetheden Sultan II. Mehmed tarafından 1459'da başlatıldı. Saray, dört ana avludan ve birçok küçük binadan oluşan bir komplekstir. Bir kraliyet ikametgahı olarak varlığının zirvesinde, saray 4.000'e kadar kişiye ev sahipliği yapıyordu ve eskiden uzun bir kıyı şeridine sahip daha büyük bir alanı kaplıyordu. Kompleks, 1509 depremi ve 1665 yangını gibi birçok yenilemeyle yüzyıllar boyunca genişletildi. Topkapı Sarayı, 17. yüzyılın sonunda, Sultanlar Boğaz kıyısındaki yeni saraylarında daha fazla zaman geçirmeyi tercih ettikleri için giderek önemini yitirdi. 1853'te Sultan Abdülmecid I, sarayı şehrin ilk Avrupa tarzı sarayı olan yeni inşa edilen Dolmabahçe Sarayı'na taşımaya karar verdi. Ancak, imparatorluk hazinesi, kütüphane, cami ve darphane gibi bazı işlevler korundu. 1921'de Osmanlı İmparatorluğu'nun sona ermesinden sonra, Topkapı Sarayı 3 Nisan 1924'te hükümet kararnamesiyle imparatorluk döneminin bir müzesine dönüştürüldü. Topkapı Sarayı Müzesi, Kültür ve Turizm Bakanlığı'nın idaresindedir. Saray kompleksinde yüzlerce oda ve oda bulunmaktadır, ancak bugün yalnızca en önemlileri halka açıktır. Kompleks, bakanlık görevlileri ve Türk ordusunun silahlı muhafızları tarafından korunmaktadır. Osmanlı mimarisinin örnekleriyle dolu sarayda ayrıca çok sayıda porselen, kaftan, silah, kalkan, zırh, Osmanlı minyatürleri, İslami hat yazmaları ve duvar resimlerinin yanı sıra Osmanlı hazinesi ve mücevherleri de sergileniyor.

Yerebatan Sarnıcı (Türkçe: "Yerebatan Sarayı" veya "Yerebatan Sarnıcı"), Türkiye'nin eski Konstantinopolis şehri İstanbul'un altında hala bulunan birkaç yüz antik sarnıcın en büyüğüdür. İstanbul'un tarihi yarımadasında, Ayasofya'nın yanında bulunan sarnıç, Bizans İmparatorluğu olarak da adlandırılan Doğu Roma'nın ihtişamlı çağı olan 6. yüzyılda imparator I. Justinianus döneminde inşa edilmiştir.

İstanbul'daki Kapalıçarşı (veya Kapalı Çarşı, Türkçe: Kapalıçarşı ("Kapalı Çarşı")), 58'den fazla sokağı ve 6.000 mağazasıyla dünyanın en büyük kapalı çarşılarından biridir ve günlük 250.000 ila 400.000 ziyaretçisi vardır. Mücevher, çanak çömlek, baharat ve halı dükkanlarıyla ünlüdür. Çarşıdaki tezgahların çoğu, deri paltolar, altın takılar ve benzerleri için özel alanlar ile mal türüne göre gruplandırılmıştır. Çarşıda iki bedesten (depolama ve güvenli saklama için inşa edilmiş kubbeli duvar yapıları) bulunur; bunlardan ilki, Fatih Sultan Mehmed'in emriyle 1455 ile 1461 yılları arasında inşa edilmiştir. Çarşı, Kanuni Sultan Süleyman döneminde 16. yüzyılda büyük ölçüde genişletilmiş ve 1894'te bir depremden sonra büyük bir restorasyondan geçmiştir.

Kız Kulesi, Antik Yunan ve Ortaçağ Bizans dönemlerinde Leandros Kulesi (Leandros Kulesi) olarak da bilinen, Türkiye'nin İstanbul şehrinde Üsküdar açıklarında Boğaz'da bulunan küçük bir adacık üzerinde yer almaktadır.

Ayasofya, eski bir patrik bazilikası, daha sonra cami, şimdi ise İstanbul, Türkiye'de bir müzedir. Özellikle devasa kubbesiyle ünlüdür ve Bizans mimarisinin en iyi örneği olarak kabul edilir. 1520'de Orta Çağ Sevilla Katedrali tamamlanana kadar yaklaşık bin yıl boyunca dünyanın inşa edilmiş en büyük katedraliydi. Mevcut bina, başlangıçta MS 532 ile 537 yılları arasında Bizans İmparatoru Justinianus'un emriyle bir kilise olarak inşa edilmişti ve aslında bu siteyi işgal eden üçüncü Kutsal Bilgelik Kilisesi'ydi (önceki ikisi de isyanlar nedeniyle yıkılmıştı). İki mimar, Miletli Isidore ve Trallesli Anthemius tarafından tasarlanmıştı. Kilise, büyük bir kutsal emanet koleksiyonu içeriyordu ve diğer şeylerin yanı sıra 50 fit (15 m) uzunluğunda gümüş bir ikonostasis içeriyordu. Konstantinopolis Patriği'nin patrik kilisesiydi ve yaklaşık 1000 yıl boyunca Doğu Ortodoks Kilisesi'nin dini odak noktasıydı. 1453'te Konstantinopolis Osmanlı Türkleri tarafından fethedildi ve Sultan II. Mehmed binanın camiye dönüştürülmesini emretti. Çanlar, sunak, ikonostasis ve kurban kapları kaldırıldı ve mozaiklerin çoğu sonunda sıvandı. Mihrap, minber ve dışarıdaki dört minare gibi İslami özellikler Osmanlılar döneminde tarihi boyunca eklendi. 1935'e kadar cami olarak kaldı ve ardından Türkiye Cumhuriyeti tarafından müzeye dönüştürüldü. İstanbul'un başlıca camisi olan Ayasofya, yaklaşık 500 yıl boyunca Sultan Ahmed Camii (İstanbul'un Mavi Camii), Şehzade Camii, Süleymaniye Camii ve Rüstem Paşa Camii gibi birçok Osmanlı camisine örnek teşkil etti. Bazen Azize Sofya (Yunanca bilgelik anlamına gelir) olarak anılsa da, tam Yunanca adı Ναός τῆς Ἁγίας τοῦ Θεοῦ Σοφίας, yani Tanrı'nın Kutsal Bilgeliği Kilisesi'dir ve Sofya adlı belirli bir azizeye değil, Tanrı'nın Kutsal Bilgeliğine adanmıştır.

Sultan Ahmed Camii (Türkçe: Sultanahmet Camii), Türkiye'nin en büyük şehri ve Osmanlı İmparatorluğu'nun başkenti (1453'ten 1923'e) olan İstanbul'da bulunan tarihi bir camidir. Cami, iç duvarlarını süsleyen mavi çiniler nedeniyle Mavi Cami olarak bilinen birkaç camiden biridir. 1609 ile 1616 yılları arasında, I. Ahmed döneminde inşa edilmiştir. Diğer birçok cami gibi, kurucusunun türbesi, bir medrese ve bir darülaceze de içerir. Sultan Ahmed Camii, İstanbul'un en büyük turistik cazibe merkezlerinden biri haline gelmiştir.

Kervansaray (Farsça: كاروانسرا karvansara, Türkçe kervansaray), yolcuların dinlenip günlük yolculuktan kurtulabilecekleri bir yol kenarı handı. Kervansaraylar, Asya, Kuzey Afrika ve Güneydoğu Avrupa'yı kapsayan ticaret yolları ağında ticaret, bilgi ve insan akışını destekledi. Genellikle, büyük veya ağır yüklü develerin girmesine izin verecek kadar geniş tek bir kapısı olan, kare veya dikdörtgen duvarlı dış cepheli bir binaydı. Avlu neredeyse her zaman gökyüzüne açıktı ve muhafazanın iç duvarları, tüccarları ve hizmetçilerini, hayvanları ve mallarını barındıracak bir dizi aynı tezgah, bölme, niş veya oda ile donatılmıştı. Kervansaraylar, insan ve hayvan tüketimi, yıkanma ve ritüel abdest için su sağlardı. Hatta bazen ayrıntılı banyoları bile vardı. Ayrıca hayvanlar için yem bulundururlardı ve yolcuların yeni malzemeler alabilecekleri dükkanları vardı. Ayrıca, tüccarların mallarının bir kısmını elden çıkarabilecekleri dükkanlar da olabilirdi. Kelime ayrıca kervansaray veya kervansaray olarak da çevrilir. Farsça karvansara kelimesi, karvansara (kervan) ile sara (saray, avluları olan bina) kelimelerinin birleştirilmesiyle oluşan bir bileşik kelimedir ve buna Farsça -yi eki eklenmiştir. Burada kervan, uzun mesafeli seyahat eden bir grup tüccar, hacı veya diğer yolcu anlamına gelir. Kervansaray ayrıca bir han (Farsça خان) veya han (Türkçe) olarak da bilinirdi.

İpek Yolu veya İpek Yolu, Doğu ve Batı Asya'yı birbirine bağlayan Asya kıtasının bölgelerinden geçen bir ticaret rotasını ifade eder. Coğrafi olarak, Chang an'ı (bugünkü adıyla Xi an) Avrupa ve Yakın Doğu'ya bağlayan eski ticaret yollarının birbirine bağlı bir topluluğudur. Binlerce yıl boyunca tüccarları, tüccarları, hacıları, rahipleri, askerleri, göçebeleri ve şehir sakinlerini Çin'den Akdeniz'e bağlayarak kültürel aktarımın merkezinde yer almıştır. Rota, insanların özellikle ipek, saten, misk, yakut, elmas, inci ve ravent gibi lüks malları ülkenin farklı bölgelerinden Çin, Hindistan ve Küçük Asya'dan Akdeniz'e 8.000 km'den (5.000 mil) fazla uzanan bir mesafeye taşımasını sağlamıştır. İpek Yolu üzerindeki ticaret, Çin, Mısır, Pers, Arabistan, Hindistan, Roma ve Bizans gibi büyük medeniyetlerin gelişmesinde önemli bir faktör olmuş ve birçok açıdan modern dünyanın temellerinin atılmasına yardımcı olmuştur. İpek Yolu terimi sürekli bir yolculuğu ima etse de, çok az sayıda yolcu rotayı baştan sona kat etmiştir. Çoğunlukla, mallar çeşitli rotalarda bir dizi acente tarafından taşınmış ve ticaret vaha kasabalarının hareketli ticaret pazarlarında gerçekleşmiştir. Ticaret rotasının Orta Asya kısmı, MÖ 114 civarında Han Hanedanlığı[3] tarafından büyük ölçüde Zhang Qian'ın misyonları ve keşifleri aracılığıyla başlatılmış olsa da, kıtalar arasında daha önce ticaret zaten mevcuttu. Orta Çağ'ın sonlarında, deniz ticareti arttıkça İpek Yolu'nun kullanımı azaldı.